Απομαγνητοφώνηση του τελευταίου ταξιδιού στην Αμοργό την 5-7-1955
Καμπίνα 374. Με το πλοίο ΟΛΥΜΠΙΑ ΕΞΠΡΕΣ για την Αμοργό Θα γίνει προσωρινή και οριστική παραλαβή των κτιρίων στα οποία ήμουν επίβλεψη.
Τελευταίο υπηρεσιακό ταξίδι λοιπόν στην Αμοργό Είμαι συγκινημένος. . Αφήνω ένα κομμάτι του εαυτού μου και σε αυτό το νησί… Έχω αναμνήσεις όμορφες έστω και αν συνάντησα πολλές δυσκολίες… Ήταν απαραίτητα τα τρία κτίρια . Και αυτά θα μένουν πάντα στην θέση τους και νιώθω πως έχω αφήσει κάτι από την ψυχή μου στο καθένα χωριστά!!!
Καλά φτάσαμε. Δεν θα πάω με τους άλλους. Έχουμε λίγες ημέρες και εγώ θέλω μόνος να περπατήσω στα δικά μου μέρη. στις δικές μου γωνιές! Με μια πρώτη ματιά δεν διακρίνω ουσιαστικές αλλαγές κάτι που να ξεχωρίζει. Και εννοώ τα άψυχα γιατί σίγουρα θα έχουν γεννηθεί και άλλοι άνθρωποι και άλλα θα έχουν «φύγει»· από αυτή τη ζωή! Εξωτερικά λοιπόν καμία αλλαγή! Ήταν σαν να έφυγα χθες. σαν να μην είχα φύγει ποτέ!… Ώρα 12 και 10 νύχτα! Βγήκα με το μαγνητόφωνο να γράψω ζωντανά!! Είμαι στο Ξυλοκερατίδι. στο αριστερό άκρο καθώς μπαίνουμε με το καράβι στο λιμάνι Μισό το φεγγάρι, στο έβγα του λιμανιού και καθώς μπαίνουμε δεξιά Με τις ακτίνες του έχει φτιάξει στη ράχη της θάλασσας ένα δρόμο που φθάνει από το απέναντι βουνό μέχρι εμένα Και να μπορούσα να το περπατήσω και να κόψω δρόμο! Η θάλασσα είναι ήσυχη- Ένα ψιλό αεράκι που σου φέρνει ρίγος χωρίς να κρυώνεις. Τώρα θα συνεχίσω από το Ξυλοκερατίδι και σιγά – σιγά θα πάω απέναντι εκεί που έρχονται και φεύγουν τα πλοία. Πήγα και προηγουμένως αλλά θα ξαναπάω πάλι για τελευταία φορά! Και πρώτα λίγος υπόκωφος παφλασμός των αμοργιανών κυμάτων έτσι σαν αποχαιρετισμός σε μένα! Θέλω να τα πάρω μαζί μου και τις δικές νύκτες να τα ξανακούσω σε σκοτεινό δωμάτιο με κλειστά μάτια..!
Απέναντι τα Κατάπολα φωταγωγημένα
Όλα τα φώτα σαν δέντρα φυτεμένα που οι ρίζες τους είναι στη θάλασσα Μοιάζουν με λουλούδια που λαμπιρίζουν και η αντανάκλαση τους φαίνεται πάρα πολύ καλά στο κορμί της θάλασσας, έτσι σαν κάποιος να τα σκόρπισε για κάποια αγάπη! Προχωρώ σιγά – σιγά! Σταματώ δίπλα από ένα σκουπιδοτενεκέ έτσι ξαφνικά. Οι γάτες έφυγαν τρομαγμένες Έψαχναν για τροφή Αυτό κάνουν όλες οι γάτες του κόσμου! Όμως υπάρχουν και άνθρωποι που ψάχνουν στα σκουπίδια για να ζήσουν . Δίπλα μια κυρία έφερε ένα κουβά και το άδειασε στη θάλασσα βιαστικά και έφυγε. Γιατί. Θεέ μου. βρομίζουν τόσο τη θάλασσα.. Τα καΐκια, τα ξύλινα καΐκια. οι ξύλινες βάρκες η μία δίπλα στην άλλη δεμένες, κουνιούνται ελαφρά
Ίσως και να κοιμούνται Αύριο καινούργια μέρα. πάλι δουλειά, πάλι ψάρεμα·
Και να μπορούσε η κάθε μια να μου διηγηθεί την ιστορία της και εγώ να γράψω τις ιστορίες τους στο μαγνητόφωνο! Αστέρια στον ουρανό μετρημένα με γυμνό μάτι. φωταγωγημένες οι δυο εκκλησίες. Η μία απέναντι από την άλλη καθώς πηγαίνουμε για τη Χώρα . Αλλά ας προχωρήσω, πρέπει να προλάβω… «ΚΥΜΑ Ν.Σ. 1104». -ΑΓΙΑ ΑΙΚΑΤΕΡΙΝΗ». «ΑΠΟΣ ΠΑΝΤΕΛΕΗΜΩΝ». «ΓΕΡΟ ΝΙΚΟΛΑΣ» μερικά από τα μεγάλα καΐκια Έχουν από πίσω ή στο πλάι τους από ένα μικρό βαρκάκι και μοιάζει σαν να είναι το παιδί τους. το καϊκόπουλο θα λέγαμε!! Προχωρώ, προχωρώ!! Υπάρχουν και καΐκια – βάρκες και στην στεριά. Πόσο αλήθεια θα ήθελαν να είναι στη θάλασσα. Μαραζώνουν Ιούλιο μήνα να είναι έξω! Ποιος τις τιμωρεί. Είναι «άρρωστες».. . Αυτές λίγο – λίγο θα πεθάνουν, θα σαπίσουν. . Μήπως είναι ηλικιωμένες… «Γέροι», «γριές»…!!
Τα καταστήματα κλειστά, δεν έχει κίνηση . Περνώ από το «ΚΑΤΕΡΙΝΑ». Ακούγεται μοντέρνα μουσική. . .Ας γράψω ένα κομμάτι . ..Στο μώλο ο «ΑΝΤΩΝΙΟΣ ΒΕΚΡΗΣ Λ Α 81ο. «ΑΓΙΟΣ ΝΙΚΟΛΑΟΣ Ν.Ν 3». πολλά δίχτυα απλωμένα, σωροί εδώ και εκεί. Ο αέρας είναι πιο αισθητός. Ακούω τριζόνια. Είναι αμοργιανά τριζόνια, πάω να γράψω . Τελειώνει το Ξυλοκερατίδι. πέρασα την καφετέρια με τα μοντέρνα τραγούδια. Πέρασα την ψαροταβέρνα «ΨΑΡΟΠΟΥΛΑ·· συνεχίζω το δρόμο σιγά σιγά προς τα Κατάπολα Στα πρώτα σκαλιά που συναντώ, κατεβαίνω στην άμμο. Φλοίσβος, παφλασμός κυμάτων, τρίζουν τα χαλίκια που τα πατώ. .. Γράφω τους παφλασμούς, τη φωνή που βγάζουν τα χαλίκια και η άμμος κάτω από τα πέλματα των παπουτσιών μου.. Προχώρησα Τώρα είμαι περίπου στη μέση του λιμανιού… Δεξιά το Ξυλοκερατίδι. αριστερά τα Κατάπολα . Άλλο ένα μαγαζί με μοντέρνα μουσική, ξανά ακούω τριζόνια. Και νάταν να ακούσω και ένα Αμοργιανό τραγούδι. Αμοργιανή μουσική» Έχω ηρεμήσει! Αμοργό σε ευχαριστώ! Πλησιάζω προς το κουφάρι του κότερου που εδώ και τρία- τέσσερα χρόνια βρίσκεται πεταμένα, έρμαιο των ανθρώπων και των κυμάτων. Το βλέπω και ανατριχιάζω Έχουν αρπάξει και άλλα κομμάτια από το κουφάρι του Σιγά – σιγά καταστρέφεται, σιγά – σιγά πεθαίνει, ανήμπορο να αντιδράσει.. Έχει χρώμα πράσινο και να είναι σαν μια μεγάλη φάλαινα η οποία έχει εξωκοίλει στα νερά της Αμοργού. . Έφτασα στη γέφυρα. στη διασταύρωση Να οι μεγάλοι αγαπημένοι ευκάλυπτο* Ο πιο μεγάλος είναι ταλαιπωρημένος με το κορμί του να γέρνει προς το νότο, τον λύγισε ο βοριάς . Όλους κάτι μας λυγίζει, ο πόνος, οι λύπες, οι χαρές. τα βάσανα.. Προχώρησα προς τις πάπιες. Δεν ήταν εκεί. «Τάισε» τις πάπιες, μου είχαν πει τα δυο μου παιδιά ο Στέφανος και η Πηνελόπη. . Που να τις βρω . Τι να τους πω γυρίζοντας . Που να δώσω ψωμί… Δεν υπάρχουν πάπιες . Όσο καιρό ήταν τα παιδιά στην Αμοργό έφερναν ψωμί στις πάπιες. Έμεινα αρκετή ώρα στο άδειο σπιτάκι τους. . Ανέβηκα στο δρόμο, προχώρησα μέχρι τις δέστρες των πλοίων. Ο περίπατος μου τελείωσε . Με συγκίνηση, αμηχανία, με μια πικρή γεύση, με μια γλυκιά γεύση, με νοσταλγία έμεινα αρκετά στο μώλο… Ήταν πολύ αργά Δύο και 15′. Ίσως αν με έβλεπαν να απορούσαν τι κάνει τέτοια ώρα στο λιμάνι ο Μηχανικός του Ο.Τ.Ε.!…
Χρήστος Στεφ. Ευαγγέλου
Πολ/κός Μηχ/κος ΕΜΠ.
Το κείμενο έχει δημοσιευθεί στην Εφημερίδα «ΑΜΟΡΓΟΣ» του Συνδέσμου Αμοργίνων