Skip to main content

Στην Αμοργό που ερωτεύτηκα!!!

Ισορροπώ. Εκεί που το αδιόρατο νήμα δένει το απέραντο, το υγρό, το άνυδρο και τον ουρανό.

Στις σκέψεις μου ισορροπώ και σε ένα βράχο στην Αμοργό. Σε έναν κρημνό βράχο, όπως αιώνες η Παναγία της Χοζοβιώτισσας γεφυρώνει τον Θεό με το επίγειο. Ισορροπώ ανάμεσα στην Αιγιάλη,τα Κατάπολα και τη Χώρα. Εκεί κατοικούν όλοι οι άνεμοι. Του Αιγαίου. Πίνουν Αμόργιον και μεθάνε.

Χορεύουν τρελά, ανέμελα, παρασύρουν με τη διάθεσή τους ντόπιους και περαστικούς. Μην τους φοβηθείς, να σε κεράσουν ρακόμελο κάμουν, μίαν ανάσα αρμύρας φέρουν από τη θάλασσα, μίαν ανάσα ζωής. Τα πρωινά, λίγο πριν φύγω, λίγο πριν βουτήξω στο γκρίζο της πόλης που αγαπώ,στην ανθρωπόμαζα που θα συναντήσω, κλείνω τα μάτια και φέρνω μπρος μου εκείνη την εικόνα.

Την αμοργιανή άγρια ομορφιά, μυρίζω την κερασμένη αρμύρα, φιλώ τη γυναίκα της ζωής μου και αντλώ δύναμη.

Ανάμεσα στο άστυ και τις εικόνες αυτές ακροβατώ, λίγο καιρό μετά, λίγες μόλις μέρες μετά τη φυγή μου από το νησί. Τον Αμοργιανό τον αγαπάς χωρίς να το καταλάβεις. Και το νησί του δίχως άλλο.

Παραλίες ερωτικές, παραλίες έτοιμες για βούτηγμα, για κολύμπι, βότσαλο και άλλοτε άμμος. Νερό κρυστάλλινο στον Μούρο και βουτιές, μπύρες στα βράχια στην Αγία Άννα, ένα πέρασμα με καϊκι στη Νικουριά και μία βόλτα μέχρι το Μαλτέζι με τις ρακέτες και το κανό σου. Στα πέρατα και σε όλο τον κόλπο που βλέπει στα Κατάπολα συναντάς βάρκες, ιστιοφόρα και τολμηρούς γητευτές των κυμάτων να γλιστρούν με τη σανίδα τους στην ανοιχτή θάλασσα, να ερωτοτροπούν μαζί της και στο τέλος να τη δαμάζουν. Στο δέρμα σου, αναπαμό μία μυρωδιά βρίσκει, ανακατεμένη η καλοκαιρινή αύρα με τη χρυσοκέντητη θαλασσινή, μια μυρωδιά να σε ακολουθεί μέχρι το χινόπωρο και ακόμα πιο μακριά. Η μυρωδιά του Αιγαίου που κοντοστέκεται στα αμοργιανά νερά, σκαρφαλώνει στην Αρχαία Μινώα και καταλήγει στο λιοκαμένο δέρμα σου που τη φυλακίζει.

Όταν πάλι φθάνει λίγο πριν το σούρουπο, πριν το μούχρωμα αρπάξει στην αγκαλιά του το τελευταίο λαθραίο φως της μέρας, μια γλυκιά αίσθηση σε κυριεύει. Η πιο όμορφη στιγμή όπου κι αν βρίσκεσαι στον τόπο τούτο, ευλογημένο τόπο από την ομορφιά της φύσης. Στον Αμόργιαλο ένα ρακόμελο συντροφιά, στα Θολάρια παρέα με το γέροντα χορευτή, στη Χώρα στα στενά περάσματα μεζέδες με κρασί ή μήπως στο πιο καλολαξεμένο φυσικό λιμάνι των Κυκλάδων, στα Κατάπολα να απολαμβάνεις την υπέροχη θέα του πελάγου με λίγο ούζο. Εκεί στο λιμάνι μη λησμονήσεις να περάσεις από το καλύτερο ποτοπωλείο που έχω δει, του καπετάν Αντώνη με ποτά δικής του έμπνευσης, καμωμένα με μεράκι, να δοκιμάσεις με κλειστά τα μάτια, ψημένη, ρακόμελο και διάφορους συνδυασμούς ρακής, μία γεύση να σε ακολουθεί μέχρι το ξημέρωμα…

Πριν το ξημέρωμα, πριν όμως, πολύ πριν, μη βιαστείς. Στον έρωτα δεν πρέπει βιάση. Και αυτό είναι έρωτας. Στου κυρ Αντώνη τα βότανα τα βουτηγμένα στη ρακή, στην αύρα του νησιού, σε άγνωστες μαγικές επιδράσεις οφείλεται; Μα είναι έρωτας να ανασαίνεις τη νύχτα σε τούτο το μέρος. Να πίνεις τα ποτά σου με την παρέα σου και με τις μεθυσμένες νότες από τα μπαρ να σου υπόσχονται ότι δε θα ΄χει τελειωμό η βραδυά, απάνεμη είτε ανεμόδαρτη αυτό δε σε πειράζει. Στα στερνά της, σαν κάθεσαι στο μπαλκόνι και βλέπεις τα διάσπαρτα φωτάκια να τρεμοπαίζουν στο λιμάνι, ένα τελευταίο ποτήρι και ένα φιλί γεμάτο πάθος, ένα βλέμμα ολόγιομο απέναντί της, μία αγκαλιά τρυφερή μην παραλείψεις. Στην Αμοργό που ερωτεύτηκα, που ονειρεύομαι πότε σιμά της θα βρεθώ ξανά. Εδώ, στην γκρίζα πόλη που αγαπώ, που ζω, αλάργα από τα Κατάπολα, εκεί που μία εβδομάδα μόνο ήταν αρκετή. Στην Αμοργό…

Υ.Γ. Και φυσικά στην Μαρία μας, στο υπέροχο πλάσμα που της αξίζουν τα καλύτερα και μόνο…στην πιο αγαπημένη μας… από όλους.

ΠΗΓΗ  «Η Αμοργός μας και οι Μικρές Κυκλάδες»